زبير مي گويد: عمرو بن عثمان، عمروعاص، عتبه بن سفيان برادر معاويه، وليد بن عقبه، مغيره بن شعبه در نزد معاويه گرد آمدند و گفتند: حسن بن علي(ع) ياد پدرش را زنده مي كند، هر چه مي گويد، مورد تصديق مردم است، امر مي كند اطاعت مي شود و مردم پيرامون او جمع مي گردند. همواره خبرهايي از او مي رسد كه براي ما ناگوار است. حسن را احضار كن تا او را خوار كنيم زيرا او مورد احترام مردم است و بر ما كه دشمن او هستيم تحقير كردنش لازم است. كسي را بفرست و او را احضار كن تا او و پدر او را ناسزا بگوئيم و به او بگوئيم كه پدر او بوده كه عثمان را كشته و از او براي اين قتل اقرار بگيريم. قصد آنها از ا ين اقدام تخريب چهره امام مجتبي(ع) نزد افكار عمومي و تا حدودي به خيال خام خود آرامش خودشان بود.
معاويه كه تجربه بسياري از برخورد با اين خاندان داشت از احضار حضرت ابا كرد و گفت: مي ترسم لباس حقارت بر قامتتان بپوشد و در طول تاريخ بر تنتان بماند. گفتند: عجبا آيا مي ترسي باطل بر حق، غلبه كند؟ هرگز چنين نخواهد شد. در آخر، با اصرار آن چند نفر، معاويه وادار به احضار امام شد.
پيام رسان معاويه حضرت را طلبيد. حضرت فرمود چه كساني نزد اويند؟ وقتي نام برده شدند آنها را نفرين كرد. حضرت به قصر معاويه رفت و آن دنياپرستان، هر اندازه كه مي توانستند به آن حضرت و پدرش (عليهما السلام) اهانت نمودند. پس از آنها امام(ع) شروع كرد به پاسخ دادن و پس از ذكر فضائل مولا علي(ع) و خودش و بيان سابقه معاويه و پدرش ابوسفيان، در آخر به هر يك از آن ها پاسخ داده و سابقه سياه هريك را افشا نمود، وقتي نوبت عمروعاص رسيد حضرت فرمود:
اما تو اي ابن نابغه! پنج نفر از مردان قريش ادعاي پدري تو را داشتند و در ميان آنها، آن كس كه نژادش از همه پست تر و از همه فرومايه تر بود تو را بخود نسبت داد. پدر تو (عاص) همان كسي است كه صريحاً خود را دشمن رسول الله(ص) خواند و حضرت را ابتر ناميد. آنگاه آيه نازل شد كه: «ان شانئك هوالابتر» همانا دشمن و بدخواه تو (اي رسول گرامي) بي دودمان است. تو همان مرد تبهكاري كه در همه موارد، روياروي پيامبر مقاومت و مبارزه نمودي و او را هجو و اذيت كردي و درباره پيامبر حيله گري به راه انداختي و تو از سرسخت ترين مردمي بودي كه حضرتش را در مكه دروغگو خواند و با وي دشمني ورزيد. تو در زمان جاهليت و در دوره اسلام با بني هاشم دشمني داشته اي. همگان مي دانند كه تو رسول خدا را با هفتاد بيت شعر هجو كردي و پيامبر تو را چنين نفرين كرد: «خداوندا، بر من سزاوار نيست كه شعر بگويم، خداوندا، به هر حرفي كه عمرو مرا هجو كرده هزار لعنتش كن.» اما آنچه را كه درباره عثمان گفتي. تو كسي هستي كه براي عثمان در اين دنيا آتش برافروختي و خود به فلسطين گريختي آنگاه چون خبر كشته شدنش را دريافت داشتي، گفتي: من ابوعبدالله هستم كه چون زخمي را بيابم، با انگشتم آن را مي شكافم و به خون مي آورم. سپس خودت را براي معاويه ذخيره كردي و دينت را به دنياي او فروختي، ما تو را نه براي عداوت و كينه توزي ات سرزنش مي كنيم و نه براي طلب محبت مورد عتاب و خطاب قرار مي دهيم. سوگند به خدا، تو نه در روزگار حيات عثمان او را ياري كردي و نه براي مرگش غضبناك شدي ... واي بر تو اي پسر عاص! آيا شعري را كه در موقع حركت بسوي نجاشي سروده اي، فراموش كرده اي؟ همان كه در آن از بني هاشم بدگويي نمودي و گفتي: «دخترم پيوسته مي پرسد كجا مي روي و چرا مقصدت معلوم نيست؟ گفتم: مرا واگذار كه من مي خواهم براي بدگويي از جعفربن ابي طالب نزد نجاشي بروم و در حضور وي به جعفر و گروهي كه با او همراهند ناسزا گويم. منظورم احمد (پيامبر اسلام) است كه مي خواهم نزد نجاشي از وي به زشتي ياد كنم... من از بني هاشم دست بر نمي دارم و تا بتوانم در پنهان و آشكار با آنان مي ستيزم.»
عمروعاص پس از جنگ صفين به دستور معاويه راهي مصر شد و با شهادت محمد بن ابوبكر حاكم منصوب اميرالمومنين(ع) خود را حاكم مصر نمود و تا پايان عمر بر اين منصب بود. عمروعاص سرانجام در اول شوال سال 43 هجري از دنيا رفت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: